Dlaczego warto ukraść ogień

Kiedy byłem młodym, beztroskim, przynajmniej z perspektywy czasu oceniając tę kwestię, uczniem liceum, miało miejsce ważne wydarzenie, nazwijmy to medialne (żeby nie nadużywać słowa „kulturalne”). Na ekranach telewizorów w wielu, zaryzykuję nawet stwierdzenie, że w większości polskich domów zagościła pierwsza edycja programu typu realisty show pod złowieszczo brzmiącym, zważywszy na literackie konotacje, tytule Big Brother. I wszyscy, jak kraj długi i szeroki oglądali Big Brothera i komentowali kolejne odcinki i czekali na nocne edycje w nadziei na to, że zobaczą coś pikantnego. Chyba nawet coś kiedyś zobaczyli. Emocje były ogromne, dużo większe, niż kiedy jakiś czas później to samo można było zobaczyć w którymś numerze Playboya – ładnie sfotografowane, w jakości dużo lepszej, niż gwarantowała kamera zamontowana pod prysznicem. Ale tu już popadam w niepotrzebne dygresje.

Chodzi mi o to, że wszyscy oglądali Big Brothera, kibicowali jednym mieszkańcom domu, na innych narzekali, śledzili intrygi, głosowali nawet być może na to, kto ma w programie zostać a kto odpaść. Na szkolnych korytarzach losy mieszkańców domu Wielkiego Brata były ważnym tematem. A ja się tym rozmowom przysłuchiwałem, bo nie za bardzo miałem inne wyjście, ale aktywnie w nich nie uczestniczyłem, gdyż nie oglądałem programu. W ogóle mnie nie interesował, nudził wręcz. Wiem, bo sprawdziłem – obejrzałem jeden czy dwa odcinki i miałem dość. Byłem – na własne życzenie – wykluczony z ważnej części życia uczniowskiej społeczności, a i życia w ogóle. Bo przecież Big Brothera komentowało się wszędzie, nie tylko pod salą od biologii.

Przypomniało mi się to wszystko ostatnio. Dlaczego? Bo oto znowu zdarzyło się, że nie uczestniczę w czymś, czym wszyscy w koło zdają się mniej lub bardziej pasjonować. Bo w najmniejszym stopniu nie czuję napięcia, radosnego oczekiwania i ogólnego podniecenia, gdy widzę na stronie głównej Wirtualnej Polski licznik, który mnie informuje, że za 3 dni 5 godzin 40 minut i 29…28…27..26 sekund rozpocznie się Euro 2012.

Mam jeszcze jedno wspomnienie z licealnych czasów. Do szkoły zwykle chadzałem z kolegą mieszkającym po sąsiedzku. Chodziliśmy do jednej klasy, mieliśmy jakieś tam wspólne zainteresowania, więc miło się tak szło i gadało. I nawet nie bardzo mi przeszkadzała cecha kolegi, którą trudno określić, przy całej życzliwości, inaczej, niż gadulstwo. Nie bez przyczyny kolega nosi od czasu studiów ksywkę Fidel. Gdyby miał możliwość nieograniczonego przemawiania i co więcej – zagwarantowanych słuchaczy, dorównał by kubańskiemu politykowi bez trudności. Ale to kolejna dygresja.

Zmierzam do tego, że kolega był fanem piłki nożnej. Kupował regularnie Przegląd kibica i jakieś inne pisemka na temat, oglądał wszystkie mecze w telewizji i co gorsza, miał potrzebę rozmawiania o nich. Czwartkowe poranki, które następowały po telewizyjnych „piłkarskich środach” były dla mnie ciężkim przeżyciem. Czasem zdarzało mi się nawet z rozmysłem spóźnić na miejsce codziennego spotkania, żeby przespacerować się do szkoły samemu i nie musieć słuchać relacji o pięknych bramkach, zwodach, wynikach i innych doniosłych osiągnięciach piłkarzy.

Bo niewiele rzeczy nudzi mnie bardziej, niż piłka nożna. W ogóle nie lubię oglądać sportowych relacji. Nazwisko narodowego bohatera, Orła z Wisły, kojarzy mi się z koszmarnymi niedzielnymi popołudniami, kiedy w całym domu rozlegał się głos Szaranowicza i innej gwiazdy sportowego komentatorstwa, wykrzykujący kto jak daleko poszybował i czy zakończył lądowanie telemarkiem.

Homer Simpson w jednym z odcinków serialu ukradł znicz z ogniem olimpijskim. Chciał zapobiec otwarciu igrzysk, bo w czasie ich trwania w telewizji nie nadawano jego ulubionych programów. Spełnił tym samym plany, które snułem przez długie lata swojej wczesnej młodości.

Nie rozumiem idei kibicowania, absolutnie do mnie nie przemawia fakt, że można pasjonować się oglądaniem, jak inni robią coś, co w gruncie rzeczy nie ma sensu. Uprawianie sportu, to coś innego. Choć sportowcem jestem raczej marnym, lubię sobie pograć w siatkówkę, pojeździć na rowerze albo zagrać w szachy od czasu do czasu. Ale oglądać, jak robią to inni? I przeżywać, emocjonować się? Nie, zupełnie to nie dla mnie.

A tu zbliża się Euro, wielkie święto, do którego celebrowania zobowiązani są wszyscy Polacy. Tak przynajmniej głoszą billboardy porozwieszane po mieście. A ja jakoś nie czuję potrzeby. Nie mam chorągiewki na samochodzie, nie kupiłem farbek do malowania twarzy na biało-czerwono, nie posiadam szalika w narodowych barwach.

W całej sytuacji największym plusem jest to, że nie jestem również odbiorcą oferty Telewizji Polskiej, ani żadnej innej. Nic mi tym samym, nawet Euro, nie pokrzyżuje planów związanych z oglądaniem filmów, ani żadnych innych. Żaden rozwrzeszczany komentator nie wedrze się w moje życie, ze swoim entuzjazmem i błędami językowymi.

Z rozkoszą wyłączę się z uczestnictwa w piłkarskim szaleństwie, będę radośnie bojkotował mistrzostwa i pielęgnował własną nieświadomość. Nic nie będę wiedział o tym, kto z kim wygrał, kto przegrał, kto wyszedł z grupy i dlaczego Polakom się nie udało. I co? I nic, spoko… ko ko ko ko…