Dalej, kamraci, czyli czy zostać pastafarianinem?

Zaczęło się poważnie, od logicznej, choć może trochę przewrotnej reakcji na mało sensowny pomysł. W 2005 roku niejaki Bobby Henderson, wysłał otwarty list do Board of Education (Rady Edukacji) w amerykańskim stanie Kansas, w którym wyraził swoją opinię na temat konceptu, by do szkolnych programów nauczania wprowadzić teorię inteligentnego projektu i traktować ją na równi z darwinowską teorią ewolucji. Pogląd mówiący o tym, że za istnieniem życia na Ziemi w jego obecnej formie, za istnieniem wszechświata w ogóle stoi jakaś inteligentna siła sprawcza należy traktować jako koncepcję religijną. Co więcej, pomysł ten jest traktowany często jako jeden z argumentów przemawiający za istnieniem boga. A promują go przede wszystkim chrześcijanie. Pan Henderson odczytał więc plan nauczania o inteligentnym projekcie jako formę faworyzowania jednej religii. Poczuł, słusznie zresztą, że to niesprawiedliwe. Tu wkrada się element przewrotności, Henderson bowiem zażądał, by w takim razie przeznaczyć taką samą ilość czasu na przekazywanie teorii głoszącej, że stwórcą wszechświata jest Latający Potwór Spaghetti.

W dobie cyfrowej, globalnej komunikacji nie trzeba było długo czekać – pomysł okazał się dla wielu na tle atrakcyjny, że do życia powołana została wspólnota religijna, której członkowie określają się jako pastafarianie. Wyznawcy pastafarianiazmu chcą, by i w naszym kraju zarejestrować ich wiarę jako oficjalną religię. Kiedy myślę sobie o tym, rodzi się konkluzja: dlaczegóż by nie?

Jestem osobą raczej areligijną. Do kościoła Latającego Potwora Spaghetti raczej więc nie wstąpię, choć być może powinienem. Dlaczego? Bo kiedy o tej specyficznej wierze myślę, zaczynam dostrzegać zalety podejścia Pascala. Ten myśliciel, kiedy zastanawiał się nad problemami wiary i religijności, doszedł do wniosku, że choć istnienia boga udowodnić nie można, znacznie bardziej opłaca się w niego wierzyć, niż nie wierzyć. Ten punkt widzenia, zwany zakładem Pascala zakłada, że jeśli istnienie boga okazało by się faktem, ludzie wierzący dużo zyskują, niewierzący zaś wiele tracą. Gdyby bóg jednak nie istniał, ci, którzy w niego wierzyli, nie tracą nic (no, może poza całą kupa radości, jaką mogli by czerpać z życia, gdyby nie ograniczenia płynące z zasad wiary), niewierzący zaś również obywają się bez strat. Gdy to podejście odnieść do wiary pastafarian, pojawiają się piękne perspektywy w przypadku, gdybyśmy faktycznie byli dziełem latającego makaronu. Choćby wulkany, które podczas erupcji wyrzucają z siebie strumienie piwa, a które znajdują się w raju, czy striptizerki tenże zamieszkujące. Piękna to wizja życia po śmierci, najbardziej atrakcyjna spośród tych, z którymi się zetknąłem do tej pory. Nawet muzułmańskie dziewice w liczbie czterdziestu nie rozpalają tak wyobraźni. Bo przecież dziewica nie zawsze będzie dziewicą, liczba czterdzieści też nie jest, w skali wieczności, imponująca. Piwo zaś pozostanie piwem i tryskać będzie z wulkanów zawsze, zimne i spienione.

Wyznawcy Latającego Potwora mają też argumenty na poparcie dogmatów swojej wiary. Wierzą oni na przykład, że ludzie wywodzą się od piratów. Nie od małp, to mistyfikacja (wszelkie dowody potwierdzające trafność teorii ewolucji podłożył Jego Makaronowatość, żeby zmylić naukowców, sam bowiem wolał zachować incognito). A dowód? Otóż ludzkie DNA pokrywa się z małpim w sporym procencie, ale nie całkowicie. Z DNA piratów zaś jest w stu procentach tożsame. Wszelkie nękające nas straszne zjawiska, takie jak efekt cieplarniany, tornada, powodzie i inne kataklizmy mają bezpośredni związek ze zmniejszeniem się populacji piratów. Zachodzi odwrotnie proporcjonalna zależność, między liczbą żyjących piratów a średnią temperaturą na naszym globie – obrazuje to dokładnie wykres stworzony przez Bobby’ego Hendersona. Im mniej piratów, mówiąc najkrócej, tym cieplej.

Jest jeszcze coś. Coś, co mnie osobiście zmusza do myślenia. Kilka godzin temu, mój trzyletni synek zakończył jedzenie obiadu dziarskim okrzykiem Dalej, kamraci, wyruszamy! Kamraci! Czy to nie piracki okrzyk? I skąd on się wziął w ustach dziecka, jeśli nie w wyniku dziedziczenia po przodkach?