Zimowy melodramat, czyli o rozpadzie pewnego związku

Mówi się, że Eskimosi mają – i tu zależnie od tego, kto mówi i na ile jest zorientowany – kilkanaście, kilkadziesiąt czy nawet około stu określeń na śnieg. Niedawno wyczytałem, że to nieprawda. Prawda zaś wygląda tak, że wszystkie eskimoskie określenia śniegu tworzy się z czterech słów: aput, oznaczającego śnieg leżący na ziemi, gana, odnoszącego się do śniegu akurat padającego, piqusirpoq, czyli określenia śniegu nawiewanego przez wiatr, oraz qimuqsuq, oznaczającego śnieżną zaspę. Nie wiem, ile w tym prawdy, bo źródło tej informacji może, ale wcale nie musi być wiarygodne. Powiem tylko tyle, że nie jest ono żadną naukową publikacją. Tak czy inaczej, jeśli informacja jest prawdziwa, eskimoskich określeń na śnieg nie ma wcale tak dużo, bo liczba możliwych kombinacji wcale nie jest oszałamiająca (trudno chyba na przykład połączyć aput z qimuqsuq – wyszła by tautologia, albo pleonazm, bo trudno o zaspę, która nie leżała by na ziemi).

Ale do czego zmierzam. Ano do tego, że ostatnio wiele było takich poranków, kiedy to udało mi się zawstydzić Eskimosów bogactwem słów i zwrotów odnoszących się do śniegu.

Wychodzę z domu, łapię miotłę, którą przezornie trzymam tuż przy drzwiach. Zaczynam machać, odgarniając warstwę białego puchu ze ścieżki. I nazywam przy tym rzeczony biały puch na różne sposoby. Zanim wywijając miotłą dotrę do furtki, już prześcigam mieszkańców arktycznych rejonów w mnogości określeń na to, co zmiatam. Żadne z tych wyrażeń nie nadaje się jednak do publicznego przytaczania; nie powstydził by się ich żaden szewc ani pijany furman. A nie zacząłem jeszcze przecież odśnieżać samochodu!

Właśnie, samochód. Paradoksalnie to z jego powodu najbardziej doskwiera mi zima. Nie powinno tak być, bo dzięki temu, że posiadam auto, zimą powinno być mi łatwiej. Powinienem przemieszczać się z miejsca na miejsce szybko i bez problemów, w cieple, komfortowo… W praktyce nie wygląda to jednak tak różowo, a to z tego powodu, że samochód mam nie pierwszej młodości i cechuje go daleko już posunięte zużycie. Szwankuje w nim kilka rzeczy, z czego zimową porą najbardziej daje o sobie znać szwankowanie drzwi, a konkretnie mechanizmów odpowiadających za ich otwieranie i zamykanie. Drzwi mi się jednym słowem lubią nie otwierać, kiedy je mróz chwyci. Ciągnę za klamkę i nic, żadnej reakcji ze strony złośliwego ustrojstwa. Złośliwego, mówię to z pełną świadomością. Złośliwego do granic, albo i bezgranicznie. Bo kto widział, żeby rzecz martwa wyzłośliwiała się robiąc taki na przykład numer: ciągnę za klamkę, czasem już od dłuższej chwili i drzwi nagle puszczają. Szczęśliwy – wsiadam do środka, zamykam się i… okazuje się, że utknąłem. Bo drzwi otworzyły się raz i powtórzyć tego nie chcą.

Źle ze sobą żyjemy zimą, ja i moje auto. Ono płata mi nieprzyjemne figle, ja na nie złorzeczę tak samo jak na śnieg, albo i gorzej. Po ciężkich porankach boczymy się na siebie przez większą część dnia. Źle ze sobą żyjemy i nie ma sensu ciągnąć dalej tego związku, lepiej już nie będzie. Postanowiliśmy się rozstać, to nasza ostatnia wspólna zima, nasze drogi wkrótce się rozejdą albo rozjadą, każdy z osobna ułoży sobie życie od nowa, z kimś innym.

Takie snuję przynajmniej plany, gorzej, kiedy myślę o wcielaniu ich w życie. Bo z samochodem jest tak, że z nim ciężko, a bez niego jeszcze gorzej. Knuję więc i myślę co tu zrobić, by po rozstaniu nie zostać samemu, bez auta. Na ulicy oglądam się ukradkiem, śledzę wzrokiem smukłe kształty przemykające po jezdni albo dumnie prezentujące się na parkingach. A kiedy już trafi się jakiś śliczny okaz, taki w moim typie, to wzroku nie mogę oderwać. Szczególnie kuszą mnie, przyznam, azjatyckie piękności, z tą ich nutką orientalnej tajemnicy, z tą mocą, która drzemie w środku, choć z wierzchu jej nie widać…

Niestety, marzenia moje i skryte fantazje rozbijają się w pył o ścianę finansowej zapory. Te luksusowe piękności pozostają poza mim zasięgiem. Trochę mi jeszcze brakuje, jak napisał Sławomir Mrożek w liście do Lema: chyba nie da rady, mimo kolosalnych moich zarobków w walutach, złocie, diamentach i kości słoniowej. Musiałbym podwyższyć poszóstne moim chłopom pańszczyźnianym i oćwiczyć mojego pachciarza od cegielni, by profit większy wyciągnąć z psubrata.

Tym samym żyjemy ciągle razem, ja i mój samochód, pogrążając się co rano we wzajemnej niechęci. Do niczego dobrego ten układ nie prowadzi, ale kiedy się skończy – nie wiem.