Święta defaworyzowane, czyli o dzisiejszej okazji w nieoczywisty sposób

Jaki mamy dziś dzień, wszyscy chyba wiedzą. Tego się nie wiedzieć nie da. Bo dzień dzisiejszy, to dzień święta medialnego, powszechnie rozreklamowanego, również bardzo komercyjnego. Sklepy od jakiegoś już czasu przypominają nam o nim, organizując promocje przeróżnych produktów, podrasowanych dodanym romantycznym znaczeniem.

Jest w tym całym szumie jednak pewna niesprawiedliwość. Bo przecież nie każdy jest zakochany, a ci, którzy są, nie potrzebują pewnie specjalnego przypominania, że o kochanych osobach należy pamiętać. Tak czy inaczej, jest pewna presja, żeby dzisiejszy dzień jakoś wyjątkowo spędzić. A co z innymi okazjami? Dlaczego o nich się nie przypomina? Jest ich przecież wiele…

Pierwszy stycznia jest okazją dość oczywistą: obchodzimy wówczas Światowy Dzień Kaca. Niecały tydzień później jednak, siódmego stycznia, mamy już święto bardziej zaskakujące, mianowicie Światowy Dzień Dziwaka. Kiedy odkryłem ten fakt, zrobiło mi się trochę smutno, a trochę poczułem się urażony. Tyle razy słyszałem z ust żony, że dziwakiem jestem, a prezentu, najmniejszego upominku nawet, to ani razu siódmego stycznia nie dostałem. Żeby choć życzenia, ale nie… Postanowiłem więc, że tego dnia będę świętował razem z Chłopakami, którzy dziwactwem przejawiającym się w różnych sytuacjach i na różne sposoby są genetycznie obciążeni.

Niedługo później, szesnastego stycznia, będę miał kolejną okazję do świętowania, wtedy bowiem obchodzimy Dzień Pikantnych Potraw. Z czystym sumieniem będę mógł doprawić obiad tak jak lubię. A dwudziestego lutego obchodzimy Dzień Palących Fajkę. Paliłem fajkę jakiś czas temu. Pierwszy raz w życiu. Była to fajka pamiątkowa, wierzcie lub nie – należąca kiedyś do starego latarnika. Miało to swój urok. Może więc to dobra okazja do fetowania?

Kiedy się analizuje świąteczny kalendarz, pewna rzecz rzuca się w oczy. Aż trzy razy do roku (dwudziestego piątego lutego, dwudziestego ósmego marca i dwudziestego pierwszego kwietnia) świętować można Dzień Masturbacji! Taka ciekawostka.

Za to dwudziestego szóstego lutego zaplanować można sobie poważniejszą imprezę. Tego bowiem dnia obchodzimy Dzień Spania W Miejscach Publicznych. Kiedyś zdarzyło mi się usnąć w autobusie, kiedy wracałem z towarzyskiego spotkania. Obudziłem się w nieznanych mi bliżej rejonach miasta, kiedy autobus zajechał na pętlę. Czułem się wtedy nieswojo, ale to nie był luty, żadne tam święto – ot, wypadek taki.

Piątego marca zaś warto sobie zaznaczyć w kalendarzu, bo to Dzień Teściowej. Można zapunktować dzwoniąc z życzeniami, za to przegapić – strach.

Dwunastego marca można zdrzemnąć się w pracy, bo to dzień tej właśnie czynności. Dwudziestego – wykreślamy. Dzień bez mięsa, bez sensu. Za to dwudziestego ósmego obchodzimy Dzień Metalowca. Nie jestem pewien, czy chodzi o pracowników przemysłu ciężkiego, wolę wierzyć, że rzecz dotyczy muzyki. Możemy z czystym sumieniem rozkręcić głośniki, podobnie zresztą, jak w czerwcu, a dokładnie 6.6., kiedy to świętujemy Dzień Slayera.

Piękne święto obchodzimy też w maju – dwudziesty piąty dzień tego miesiąca to Dzień Piwowara. Jako że ważne kwestie są doceniane, Dzień Piwa i Piwowara mamy też w sierpniu, dokładnie piątego. Warto odnotować.

Maj to w ogóle fajny miesiąc. Poza wyżej wspomnianym dniem i moimi urodzinami, w maju obchodzimy też Dzień Bez Stanika. Trzydziesty maja – proszę o tym nie zapomnieć, jak również o dniu piątym lipca, kiedy to mamy Dzień Łapania Za Biust.

Kiedyś mógłbym też świętować czwartego listopada, kiedy przypada Dzień Taniego Wina. Ech, te Komandosy, Belzebuby, proste Wisienki i inne słodkie „nalewki” ze sklepu nocnego… Ale na to już jestem chyba za stary.

Okazji do świętowania mamy, jak widać, w roku co nie miara. Ot, choćby Dzień Blogów obchodzony trzydziestego pierwszego sierpnia.

No i siedemnasty grudnia – Dzień Bez Przekleństw. Obym, kurwa, nie zapomniał…