Pożyczyć? Nie pożyczyć? Czyli Pitagoras też nie rozumiał kobiet

Kobiety to istoty… niezwykłe. My, mężczyźni wiemy o tym, a jeśli jeszcze nie wiemy, to przeczuwamy, od najmłodszych lat, obserwując kobiece zachowania. Poszła do sklepu i zaginęła nam ta mama – taka konstatacja, w ustach trzylatka, zdradza męską intuicję co do niezwykłości kobiet. Bo ile może trwać wyprawa do osiedlowego sklepu? Jak to możliwe, że może przeciągnąć się do godziny i dłużej? Dziwne to, ale zdarza się o ile na zakupy wyprawi się kobieta.

Kobiety posiadają własną logikę, sposoby na dowodzenie swoich racji, które rządzą się tak nieprzeniknionymi regułami, że kobiece argumenty są zwykle nie do obalenia. Nawet, jeśli na pierwszy rzut (męskiego) oka w ogóle nie trzymają się kupy i nie mają nic wspólnego z rzeczywistością.

Umiejętność spędzania na zakupach dowolnie długiego czasu to tylko jeden z przejawów kobiecych zachowań, które dla facetów pozostaną zagadką. Takich tajemniczych zwyczajów jest więcej, a tworzą one zagadkę odwieczną. Mam na to dowód.

Zwrócę się teraz z pytaniem do panów: zdarza się Wam pożyczyć kumplowi koszulę? Albo spodnie? Albo przejrzeć szafę kolegi i stwierdziwszy, że ma w swojej kolekcji jakiś fajny T-shirt, pożyczyć go od niego z myślą o nadchodzącym wyjściu do miasta? Albo wymienić się butami? Głowę daję, że nie. Osobiście (pomijając fakt, że nie lubię pożyczać moich rzeczy – ani książek, ani narzędzi, ani niczego innego) uważałbym takie zachowanie za w pewien sposób nie higieniczne. Kiedyś co prawda pożyczyłem spodnie od kumpla, ale powodowała mną wyższa konieczność. Moje własne spodnie uległy częściowemu zniszczeniu podczas koncertu (to były szalone czasy!) a mnie czekała podróż stopem – nie mogłem wyglądać jak menel. Postanowiłem więc spodnie pożyczyć i – jako, że kolega jest ode mnie trochę szerszy i sporo niższy – wyglądać jak klaun.

Był to jednak wypadek odosobniony. Na co dzień źle bym się czuł ze świadomością, że ktoś właśnie przepaca moją koszulę, albo że sam pocę się w koszulkę, w którą zwykle poci się ktoś inny. Kobiety mają zaś inaczej. Wymienianie się ciuchami to dla nich dość normalna praktyka. Nie mam sukienki na imprezę, ale moja koleżanka ma taką jedną, będzie w sam raz! – zwykła rzecz. Przy okazji można też dobrać biżuterię, może i buty…

Zwyczaj to dziwny, okazuje się jednak, że nie nowy! Urodzony około 250 roku przed Chrystusem filozof Jamblich, opisał w jednym ze swych dzieł życie Pitagorasa oraz przybliżał jego nauki. Przytacza tam między innymi wykład, który Pitagoras wygłosił do młodych Kretończyków. Padły w nim takie między innymi słowa: …kobieca sprawiedliwość polega [między innymi] na tym, że bez świadków pożyczają sobie szaty i ozdoby, jeśli któraś tego potrzebuje i że z owego zaufania nie rodzą się kłótnie i spory (…); nikt zaś tego [sposobu postępowania] przeniesionego na rodzaj męski (to znaczy, jeśli [mężczyzna] pożyczywszy chętnie odda i w dodatku sam ochoczo pożyczy swoje) nie pochwali jako zgoła obcego męskiej naturze.

Pitagoras żył na przełomie VI i V wieku przed naszą erą. I proszę – już wtedy pewne praktyki miały miejsce i już wówczas odróżniały kobiety od mężczyzn. Tyle czasu upłynęło, a tak niewiele się zmieniło! Nas ciągle dziwią zwyczaje obce naszej męskiej naturze, tak, jak musiały dziwić Pitagorasa. Gdyby go nie dziwiły, nie poświęcał by im pewnie czasu (filozofowanie ma wszak swój początek w zdziwieniu). I mimo, że jak wspomniany Jamblich podaje, Pitagoras był tak mądry, że zasłużył sobie na to, iż nikt nie nazywał Go jego własnym imieniem, lecz wszyscy mówili o Nim „boski”, niuanse kobiecej natury były dla niego nieprzeniknione.

Pożyczyć chiton sąsiadce? Toż to niezwykłe, po co one to robią? Nie wiem i pewnie do tego nie dojdę. Lepiej już zajmę się geometrią, albo muzyką. Albo zastanowię się jeszcze trochę nad tym, jak to jest z tą Przeciw-Ziemią…