Jak nie urok, to...

Czytując prasę kobiecą, tak jak ja to – od czasu do czasu – robię, trafić można czasem na bardzo męskie spojrzenie na pewne tematy. Takie proste, racjonalne i trafiające w sedno. Urodził się nasz syn – czytam na przykład felieton Leszka Taklo w „Twoim Stylu”. Dlaczego nikt nie napisał, że dziecko to tak gigantyczne wyzwanie, zastanawiałem się o 3.48 rano, kiedy syn jak zwykle stwierdził, że dość tego spania, a teraz chętnie poturlałby z tatą piłeczkę po dywanie. Tak mniej więcej do 6.30, kiedy to pójdzie spać a tata pójdzie do pracy. Prosta prawda z gazet głosiła, że chwile spędzone z dzieckiem są piękne. Naprawdę? Te o 3.48 też? Otóż nie, te chwile wolałbym spędzić w łóżku, śpiąc. Bardzo trafne.

Bardzo trafne i budujące. Trafne, budujące i podnoszące na duchu mnie, tatę, który czasem się zastanawia, czy nie jest przypadkiem wyrodnym rodzicem. No bo przecież czasem spędzanym z dziećmi trzeba się cieszyć, chłonąć każdą chwilę, radość z każdej sekundy spędzonej z maluchami należy czerpać garściami albo i jakąś chochlą nabierać, bo dzieci tak szybko rosną, chwile te więc są bardzo ulotne. A ja się czasem nie cieszę, czasem mam dość, a kiedy przychodzi mi wstawać z łóżka o różnych abstrakcyjnych porach, przemierzać dom niczym zombie, bo któryś ma kolejny nocny problem, to już w ogóle cieszę się najmniej. Albo kiedy zostaję eksmitowany z własnego łóżka w środku nocy, bo moje miejsce zajął jeden czy drugi z Chłopaków, albo obaj naraz.

Tak czy inaczej, czuję łączność duchową z panem Taklo, bo mi też nikt nie powiedział. A nawet, jeśli mówił, to całej prawdy nie wyjawił, zataił podstępnie najistotniejsze szczegóły.

Takie na przykład przedszkole i przywlekane z niego choroby. Dzieci będą chorować – mówiła Pani Dyrektor, gdy zapisywaliśmy Młodych. Pierwsze dwa, może trzy miesiące mogą być ciężkie, chłopcy będą musieli swoje odchorować… W porządku, przyjęliśmy do wiadomości, pogodziliśmy się z faktem. Okazało się jednak, że fakty szybko nas przerosły, przerosły nasze najgorsze obawy, w ogóle okazały się powalające.

Wygraliście państwo konkurs na najwyższy zwrot – powiedziała z uśmiechem pani Gucia oznajmiając nam, jaką kwotę możemy odliczyć sobie od opłaty za kolejny miesiąc z tytułu nieobecności dzieci w przedszkolu. Fajnie, super, zawsze to jakaś oszczędność, osobiście wolałbym jednak wygrać w totolotka. Bo fakt, że Chłopacy spędzili w przedszkolu może połowę czasu, jaki powinni w nim spędzić w ciągu ostatnich siedmiu miesięcy, a może mniej niż połowę jakoś mnie nie cieszy.

W końcu Chłopaki się wychorowali. Tak to przynajmniej wyglądało. Zaczęli chodzić do przedszkola, chodzili bez żadnych przeszkód i zdrowotnych zawirowań, czasem któremuś coś pociekło, co prawda, z nosa, ale po doświadczeniach ostatnich miesięcy nie traktowaliśmy tego faktu jak jakiś straszny problem. W końcu przestało nawet ciec. Odetchnęliśmy z ulgą myśląc, że najgorsze za nami.

Żeby sobie odetchnąć, wydelegowaliśmy dzieciaki na noc do babci. Całe popołudnie, wieczór, noc – co bardzo ważne – i przedpołudnie dnia następnego błogiego spokoju. W końcu Chłopcy wrócili do domu. Nie sami jednak. Wraz z nimi przybyła ospa.

Będę spędzał więcej czasu z dziećmi. Całe dnie, bo jako korzystający z licznych, stojących ością w gardle ogółowi społeczeństwa przywilejów pracownik oświaty, mam właśnie ferie. Chłopacy nie będą chodzić do przedszkola, będą siedzieć w domu i przechodzić ospę, a z nimi siedział będę ja. I nie cieszy mnie to. Bo przecież mieli być już zdrowi, już mieliśmy mieć spokój, już przestaliśmy myśleć o wykupieniu miejsca parkingowego przed przychodnią, postanowiliśmy zapomnieć o małej fortunie, którą zostawiliśmy w aptekach w ciągu ostatniego półrocza.

Ale nie, nie jest łatwo. Nie jest, w końcu nikt nie obiecywał, że będzie. Różni za to twierdzili, że dzieci to sama radość. Nie mili racji.

Chwile spędzone z dzieckiem są piękne. Ale te spędzone z dzieckiem chorym po raz kolejnym są już mniej piękne. A te spędzone z chorym dzieckiem i świadomością, że to się chyba nigdy nie skończy, są już w ogóle niepiękne.

Ale damy radę. Aż do następnej grypy, świnki, różyczki…

Niech Moc będzie z nami!