Trening czyni mistrza, a okazja podsłuchiwacza

Człowiek musi coś mówić, żeby nie wyjść z wprawy. Trzeba mieć sprawnie funkcjonujące narządy głosowe, na wypadek, gdyby się miało coś naprawdę ważnego do powiedzenia – napisał Kurt Vonnegut w Kociej kołysce. Prześmieszne zdanie. Bawi mnie tym bardziej, że nie należę do osób nadmiernie gadatliwych. „Nie należę do osób nadmiernie gadatliwych” można uznać za wyrażenie eufemistyczne. W gruncie rzeczy jestem, a przynajmniej bywam mrukiem. Do tego stopnia, że ludzie się czasami dziwnie czują w moim towarzystwie, kiedy tak siedzę i nic nie mówię. Bo ludzie są przyzwyczajeni do rozmawiania, nawet, jeśli nie za bardzo jest o czym. Na szczęście moja żona ma zdolność mówienia silnie rozwiniętą, co nas, jako parę, ratuje w sytuacjach towarzyskich. Ja się ładnie uśmiecham i potakuję, oraz kiwam głową marszcząc brew, którą to umiejętność nabyłem na jakimś kursie, na którym mowa była o aktywnym słuchaniu. Potrafię aktywnie słuchać, mam na to papier.

Czasem zdarza mi się nie tyle słuchać, co podsłuchiwać. Nie, żebym wdzierał się w czyjąś prywatność, wykradał tajemnice czy robił inne tego typu, karygodne rzeczy. Ale w takiej, dajmy na to, kolejce w sklepie. Trudno nie posłyszeć, gdy ktoś obok głośno rozmawia. I tak na przykład, jakieś trzy dni temu, stałem w kolejce, a za mną stało dwóch panów. I rozmawiali, a właściwie jeden z nich opowiadał drugiemu o swojej koleżance z pracy. No, może „koleżanka” to za dużo powiedziane. Pani przyszła do firmy mojego kolejkowego sąsiada na staż i została po nim, bo tego wymagał urząd pracy, który ją wcześniej na staż kierował. Choć to akurat nieistotny szczegół. Pani stażystka, a właściwie była stażystka, jest osobą dość specyficzną, a to za sprawą sposobu, w jaki się wysławia. Siedzimy, słuchamy jej – opowiada pan w kolejce swojemu koledze, gdy tymczasem ja podsłuchuję – i czasami musimy się bardzo starać, żeby nie parsknąć głośno, jak coś palnie. „Jak się pan na to  zaopatruje”, pyta na przykład ostatnio szefa. Albo mówi: suma sumarów... Tu już nie wytrzymałem i zrobiłem to, czego unikał opowiadający i jego koledzy z pracy, czyli głośno parsknąłem. Wydało się oczywiście, że podsłuchiwałem, więc żeby wybrnąć jakoś z sytuacji – suma sumarów, ciekawa postać – powiedziałem.

Podsłuchiwanie może byś ciekawe. Co więcej, może być inspirujące. Jakiś czas po tym, jak podsłuchałem rozmowę w sklepie, przeczytałem wywiad z Arturem Andrusem. Pan Andrus mówi o tym, że też lubi podsłuchiwać (choć używa słowa „słuchać”) ludzi. Na przykład do empiku – opowiada – przyszedł pan i zapytał: „Dzień dobry, czy jest przewodnik po Górnym Śląsku?”. A sprzedawczyni: „Nie, ale jest po Dolnym”. Już się można zachwycić takim dialogiem. A puenta była taka, że ten pan chwilę postał i mówi: „mmm… to  poproszę”. Świetna historia, prawda? A żeby było jeszcze świetniej, Andrus kontynuuje: Kiedy opowiedziałem o tym w radiu, słuchaczka przysłała rozmowę zasłyszaną w wypożyczalni DVD. „Czy jest Szósty zmysł? – Nie, ale mamy Piąty element”.

Co to ma jednak wspólnego z aktywnym słuchaniem i mówieniem, w celu nie wyjścia z wprawy? Na pierwszy rzut oka może niewiele, teraz jednak zepnę mój tekst zgrabną klamrą i raz jeszcze wrócę do wspomnianego wywiadu, nawiązując jednocześnie do cytatu z Vonneguta. Wracając do wywiadu: Na przykład piszę co tydzień teksty na blog – mówi Artur Andrus – nie po to, by przejść do historii literatury, tylko by mieć coś gotowego, jak poproszą, żebym się wypowiedział w programie telewizyjnym. Czyli – choć to już moja interpretacja – trochę na zapas i trochę, by nie wyjść z wprawy.

A że ja na moim tym oto blogu nie zamieściłem niczego od jakiegoś czasu, to – żeby nie wyjść z wprawy, nie zaniedbać się, nie rozleniwić – gdy pojawiła się okazja, złapałem kilka wątków i proszę, 3888 znaków ze spacjami.

Mam nadzieję, ze taki trening sprawi, że gdy będę miał coś naprawdę ważnego do napisania, będę wiedział, jak to zrobić.