czwartek, 19 grudnia 2013

Wariacka sztafeta pokoleń, czyli jak postanowiłem się pokajać






Nie będę jadł obiadu – słyszę. Aż się cały spinam. Stoję przy garach od jakiejś godziny, lepię małe pulpeciki, spieszę się, bo późno się robi, a tu nagle taki komunikat. Patrzę na skwaszoną minę Gucia i ręce mi opadają.
Siedzimy przy stole, patrzę jak Młody grzebie widelcem w talerzu. Nie będę jadł! W przedszkolu od takich kotletów to zwymiotowałem. Razem z kolejnym kęsem mięsa przełykam bardzo brzydkie słowo. Staram się być spokojny: To nie są takie kotlety, jak w przedszkolu. Jadłeś takie niedawno i ci smakowały. Nic ci po nich nie było. Argumenty trafiają w próżnię, Gucio coraz bardziej marszczy się i krzywi, dłubie widelcem coraz intensywniej. Nie zjadł jeszcze ani kęsa.
Tytus prosi o dokładkę. Czyli obiad jest jednak zjadliwy. Staram się być spokojny. Gucio dłubie. Napięcie rośnie. Szlag mnie zaraz trafi.
Jedz – staram się ciągle spokojnie prosić. Dużo mnie to kosztuje. Tytus kończy kolejny kotlecik, Gucio dłubie, nie je, szlag mnie trafi już za chwilę. Nie będę jadł! No rzesz ku...rde! Będziesz – mówię – nie odejdziesz od stołu, dopóki nie zjesz – mówię i nagle… Przypominam sobie jak sam siedziałem przy stole, nad talerzem, na którym leżało coś, czego nie mogłem przełknąć. Próbowałem, starałem się, ale nic to nie dawało. W ustach rosła mi kula nieprzełykanego czegoś i tyle. Dłubałem w talerzu widelcem, żułem kulę i słuchałem, jak to nie odejdę od stołu, dopóki nie zjem.
Rodzice czasem strasznie mnie wkurzali. Oni i ich wychowawcze metody, które bywały bardzo uciążliwe. Patrząc z perspektywy czasu, niektóre z nich oceniam jako nie aż takie straszne, inne – w dalszym ciągu jako koszmarną pomyłkę. Psychiki mi co prawda nie zwichnęły (a przynajmniej – taką mam nadzieję – nie zanadto), ale życie zatruwały. Kiedy sam zostałem rodzicem, przyjąłem pewne założenia. Pewnie większość młodych rodziców tak robi: nie powtarzać błędów swoich starych (bo przecież trzeba być realistą – odpowiednią przestrzeń zagospodarujemy własnymi błędami, nie ma co ich więc mnożyć ponad miarę). A później codzienne życie nabiera rozpędu, trzeba sobie jakoś radzić z kryzysowymi sytuacjami i założenia pozostają założeniami, a metody, które się nasuwają jakoś tak same, automatycznie, okazują się być metodami kiedyś, delikatnie rzecz ujmując, bardzo nielubianymi.
Wariacka sztafeta pokoleń.
A może tylko ja tak mam? Oby nie, To by mnie stawiało w mało korzystnym świetle.
Reasumując wszystkie aspekty kwintesencji tematu, dochodzę do fundamentalnej konkluzji: nie jest łatwo. Trzeba się na każdym kroku pilnować i kontrolować te głęboko tkwiące schematy. Bo jak tak dalej pójdzie, to rodzicielskie błędy zaczną się mnożyć, z pokolenia na pokolenie, w tempie przyrostu geometrycznego.  A to, zdecydowanie, nie byłoby dobre.

6 komentarzy:

  1. :)
    Bardzo podoba mi się Twoja myśl o tym, żeby nie powtarzać błędów rodziców, bo własnych i tak wystarczy. Trafne. Niby wiemy, a i tak ulegamy pokusie powielania wzorców.
    Współczuję Ci doli pulpetolepiacza. Dla mnie to by była ciężka kara.

    OdpowiedzUsuń
  2. No, en mass to jednak jestesmy na plus, gdyby bylo odwrotnie to siedzielibysmy na drzewach... Ale mysl jest niestety fatalnie prawdziwa.

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie popełnianie błędów rodziców jest bardzo trudne... nawet w związkach. Patrzyło się jak Mama Tacie coś tam... i żeby tak nie robić... ale czasem nie wychodzi... nie udaje się :) także rozumiem Twój dylemat. Na innej może płaszczyźnie, ale rozumiem...

    P.S. Święta nie są Twoim ulubionym momentem roku, ponieważ? Zbyt słodko? Za duże napięcie? ;D

    Mimo wszystko mam nadzieję, że miło spędzasz czas... :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Dzień dobry
    Niestety nie znalazłam na stronie adresu e-mail.
    Proszę o kontakt na kontakt@blog-media.pl
    Chciałabym przezkazać informacje na temat możliwości współracy reklamowej.
    Pozdrawiam serdecznie
    Magdalena

    OdpowiedzUsuń
  5. Temat: dziecko+jedzenie=kłopoty uważam za wiecznie żywy. Podziwiam i tak cierpliwość podmiotu lirycznego, bo ja już dawno bym zaczął tłuc głową (własną) o płytę indukcyjną. Z rozpaczy.

    Sam byłem niejadkiem. W sumie takim pozostałem, bo wciąż istnieją potrawy, których nie dotknę nawet widelcem. I dziwić się potem, że moje własne prywatne dzieci nie chcą czegoś tam zjeść.

    Cierpliwości. Tobie, sobie, wszystkim...

    pzdr brachu!

    OdpowiedzUsuń
  6. Bardzo ciekawe spostrzeżenie :) zauważ jednak iż w "The Family" zaczęli delikatnie... słodka blondyneczka z paletką / rakietką? ;D poradziła sobie uroczo!

    Dziękuję za życzenia ! I Wam życzę dobrego nowego roku :) zdrowego i radosnego!

    OdpowiedzUsuń