Wariacka sztafeta pokoleń, czyli jak postanowiłem się pokajać

Nie będę jadł obiadu – słyszę. Aż się cały spinam. Stoję przy garach od jakiejś godziny, lepię małe pulpeciki, spieszę się, bo późno się robi, a tu nagle taki komunikat. Patrzę na skwaszoną minę Gucia i ręce mi opadają.

Siedzimy przy stole, patrzę jak Młody grzebie widelcem w talerzu. Nie będę jadł! W przedszkolu od takich kotletów to zwymiotowałem. Razem z kolejnym kęsem mięsa przełykam bardzo brzydkie słowo. Staram się być spokojny: To nie są takie kotlety, jak w przedszkolu. Jadłeś takie niedawno i ci smakowały. Nic ci po nich nie było. Argumenty trafiają w próżnię, Gucio coraz bardziej marszczy się i krzywi, dłubie widelcem coraz intensywniej. Nie zjadł jeszcze ani kęsa.

Tytus prosi o dokładkę. Czyli obiad jest jednak zjadliwy. Staram się być spokojny. Gucio dłubie. Napięcie rośnie. Szlag mnie zaraz trafi.

Jedz – staram się ciągle spokojnie prosić. Dużo mnie to kosztuje. Tytus kończy kolejny kotlecik, Gucio dłubie, nie je, szlag mnie trafi już za chwilę. Nie będę jadł! No rzesz ku...rde! Będziesz – mówię – nie odejdziesz od stołu, dopóki nie zjesz – mówię i nagle… Przypominam sobie jak sam siedziałem przy stole, nad talerzem, na którym leżało coś, czego nie mogłem przełknąć. Próbowałem, starałem się, ale nic to nie dawało. W ustach rosła mi kula nieprzełykanego czegoś i tyle. Dłubałem w talerzu widelcem, żułem kulę i słuchałem, jak to nie odejdę od stołu, dopóki nie zjem.

Rodzice czasem strasznie mnie wkurzali. Oni i ich wychowawcze metody, które bywały bardzo uciążliwe. Patrząc z perspektywy czasu, niektóre z nich oceniam jako nie aż takie straszne, inne – w dalszym ciągu jako koszmarną pomyłkę. Psychiki mi co prawda nie zwichnęły (a przynajmniej – taką mam nadzieję – nie zanadto), ale życie zatruwały. Kiedy sam zostałem rodzicem, przyjąłem pewne założenia. Pewnie większość młodych rodziców tak robi: nie powtarzać błędów swoich starych (bo przecież trzeba być realistą – odpowiednią przestrzeń zagospodarujemy własnymi błędami, nie ma co ich więc mnożyć ponad miarę). A później codzienne życie nabiera rozpędu, trzeba sobie jakoś radzić z kryzysowymi sytuacjami i założenia pozostają założeniami, a metody, które się nasuwają jakoś tak same, automatycznie, okazują się być metodami kiedyś, delikatnie rzecz ujmując, bardzo nielubianymi.

Wariacka sztafeta pokoleń.

A może tylko ja tak mam? Oby nie, To by mnie stawiało w mało korzystnym świetle.

Reasumując wszystkie aspekty kwintesencji tematu, dochodzę do fundamentalnej konkluzji: nie jest łatwo. Trzeba się na każdym kroku pilnować i kontrolować te głęboko tkwiące schematy. Bo jak tak dalej pójdzie, to rodzicielskie błędy zaczną się mnożyć, z pokolenia na pokolenie, w tempie przyrostu geometrycznego.  A to, zdecydowanie, nie byłoby dobre.