Przedszkolny savoir-vivre

Takich rzeczy nie powinno się mówić przy obiedzie. Przedwojenny savoir-vivre, którego Maciejewski wprawdzie nigdy nie stosował w pełnym wymiarze, ale znał z powodu dziwactw ciotki nieboszczki, nakazywał podczas posiłku omawiać sprawy błahe i nie powodujące zbędnych wzruszeń… Ten fragment ostatnio czytanej książki dał mi do myślenia, bo nagle temat rozmów przy obiedzie pojawił się w moim życiu.

Zapraszam pana na dywanik – zagadnęła pani Ula, przedszkolna wychowawczyni Tytusa. Znowu. Pani Ula ma taką pasję, że lubi wzywać na dywanik, czyli, ujmując rzecz wprost, skarżyć rodzicom na dzieci i upominać w związku z tym rodziców. Bo Tytus był znowu niegrzeczny… Ile ja to już razy słyszałem? Wiem, że Tyci ma swoje za uszami i że do nagrody Grzeczniaka Roku raczej nie będzie pretendował, ale żeby tak codziennie? Za każdym razem żeby się jakaś skarga znalazła? Bo państwo powinniście zwracać w domu uwagę… - pani Ula, jak już ma kogoś na dywaniku, lubi pouczyć. Ale wczoraj, to już przesadziła.

Bo Tytus był znowu niegrzeczny. Rozmawiał przy obiedzie. Państwo mu powinni w domu zwracać uwagę… Tu już nie wytrzymałem. Uwagę? Żeby co, żeby nie rozmawiał? To będzie trochę trudno zrobić, bo my mamy taki zwyczaj, że przy stole właśnie rozmawiamy. Od tego mamy rodzinne posiłki. I ta rozmowa przy stole, to jest tych posiłków kwintesencja. Trudno mi więc będzie uczyć Tytusa, że przy stole się nie rozmawia, bo ja bym właśnie chciał, żeby rozmawiał. A jeśli mu powiem przy obiedzie, że tutaj, teraz, to jak najbardziej, ale w przedszkolu to ma się nie odzywać, to nie wiem, czy w ogóle zwróci na to uwagę, czy do niego dotrze i czy zrozumie, o co chodzi.

Nie rozwinąłem się aż tak bardzo w rozmowie z panią Ulą. Ale z grubsza o tym wszystkim powiedziałem.

Mam niestety tak, że celne riposty i soczyste złośliwostki, które podczas niektórych rozmów byłyby jak znalazł, nasuwają mi się, gdy jest już po rozmowie. Tak było i tym razem. Bo mogłem przecież uświadomić pani Uli, że nawet przedwojenne podręczniki savoir-vivreu nakazywały rozmawiać przy stole o rzeczach przyjemnych, a nie zakazywały rozmów w ogóle. No i tak gwoli ścisłości – czy pani Ula to pracuje w przedszkolu, z trzylatkami, czy przy nowicjacie w zakonie kontemplacyjnym? Bo jak z trzylatkami, to chyba powinna pogodzić się z faktem, że nie będzie raczej świadkiem spożywania posiłków w ciszy i skupieniu. Niestety, zaskoczony przez przedszkolankę nie pomyślałem, żeby swoją odpowiedź skonstruować bardziej kwieciście. Szkoda, może skończyło by się skarżenie.

Pociesza mnie to, że Tytus sobie radzi, nawet z panią, która mało jest życzliwa w interpretowaniu jego dziecięcej aktywności. Bo Tytus ma dystans i podejście do kobiet, więc i wychowawczyni mu nie straszna. Mamę, wytrąconą z równowagi kolejnym wybrykiem, potrafi uspokoić szybkim: no już dobrze, moja panienko!; potrafi się nie narazić na nerwy mamy, nawet, kiedy ją budzi bladym świtem, bo jak tu się zdenerwować na kogoś, kto cię o poranku wita słowami: co tam u ciebie, Wasza Wysokość? Dodatkowo Tytus ma jeszcze jedną zdolność, mianowicie potrafi wyszukiwać luki w systemie. Potrafi, co jest – przyznacie – swoistym fenomenem, zjeść ciastko i mieć ciastko. Przykład? Proszę bardzo.

Tytus obiecał nam ostatnio, że będzie już spał w swoim łóżeczku, do samego rana. Bardzo nas to ucieszyło, bo wcześniej przychodził co noc do naszej sypialni o różnych abstrakcyjnych porach. Pierwsza noc przebiegła wzorcowo. O szóstej obudziło mnie klepanie po czole i głos syna: Tata, ja całą noc spałem w swoim łóżeczku! Świetnie. Tytus dostał medal. W nagrodę i na zachętę. Na medalu było napisane: Mistrz spania w swoim łóżeczku. Kolejnej nocy mały obudził się koło trzeciej. Zawołał mamę. Zawołał, kazał się jej położyć obok siebie i już nie wypuścił, aż do rana. Co ważne – przespał kolejną noc w swoim łóżku. Nie pomyśleliśmy, żeby medal przyznać za spanie w swoim łóżeczku samemu. Nie pomyśleliśmy – nasza strata. Mały cwaniak wiedział, jak to niedopatrzenie wykorzystać. Pewnie więc w końcu znajdzie też sposób, żeby w przedszkolu robić swoje i jednocześnie zbierać nagrody za grzeczne zachowanie. Ciekawe, jak to rozgryzie pani Ula.