Raport z końca świata

Obudziłem się i wstałem. Nie jest źle – pomyślałem. Przecież dwudziesty pierwszy grudnia trwa już od kilku godzin, a ja wstałem i jest normalnie. A przede wszystkim, w ogóle jest: wszystko na swoim miejscu. Słońce świeci, śnieżek, choć w niewielkich ilościach, zalega jednak na chodniku, samochód zamarzł, czyli wszystko jak najbardziej w normie.

Ale jak będzie dalej – kto wie?

W pracy jakaś taka luźna atmosfera, wszyscy w świątecznym nastroju, łażą, śmieją się, składają sobie życzenia. Ja więc też nic konkretnego nie robię, trochę zabijam czas. W sumie nie chciał bym, żeby mnie Koniec Świata zastał przy robocie. Aż tak tej roboty nie kocham, żebym chciał jej się oddając, żegnać się ze światem. Czekam więc, aż miną te godziny, które muszę odsiedzieć, zanim się udam na zasłużony świąteczny odpoczynek. Cały czas jednak spoglądam za okno – czy nie widać żadnej łuny na horyzoncie? (skąd, nie widać nawet horyzontu, widać bloki mieszkalne i łyse topole). A może kula świetlista na niebie? Kometa? Asteroida? Nic z tych rzeczy.

W radio też niby się nie przejmują, ale żeby tak całkiem nie poruszać tematu, to nie, mimo, że przecież poważna stacja. A to jeden redaktor zażartuje o Kaesiu, a to jakiś materiał puszczą o proroctwach tegoż dotyczących, a to znowu doniosą o tych, co się ukryli w Meksyku albo na południu Francji. Na południu Francji jest podobno taka wioska, co ma Koniec Świata przetrwać. Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić. Że niby jak? – nie zostanie nic, tylko ta wioska? I co, będzie się może unosić w przestrzeni, a dookoła nicość? To może jeszcze będzie się wspierać na grzbietach słoni stojących na wielorybie…? Bez sensu. Ale ludzie wierzą, albo udają, że wierzą, albo nie wierzą, ale tak na wszelki wypadek jadą do tej wioski – że jeśli jednak pierdyknie, to oni nie wyjdą na frajerów, co zlekceważyli zagrożenie i teraz ich nie ma. Będą, w tej zawieszonej w próżni wiosce.

Jeszcze zabawniej mają w Ameryce. Tam sobie co lepiej sytuowani obywatele wykupili miejsca w schronach pod pustynią. Siedzą więc sobie dziś pod ziemią i czekają i pewnie myślą, co będzie, jak wyjdą. Może myślą, że spotkają Mad Maxa. Albo, że napadną ich hordy wygłodniałych zombi. Może niektórzy mają ze sobą w tych schronach specjalną broń przeciw zombi. Podobno w Ameryce całkiem nieźle się ostatnio sprzedają takie sprzęty.

Właśnie sprawdziłem swój telefon. Zacząłem się zastanawiać: całe to zamieszanie stąd się wzięło, że na dniu dzisiejszym kończy się kalendarz, który spreparowali starożytni Majowie. Tylko co wynika z tego faktu, że ich kalendarz się kończy? Mój na przykład jeszcze się nie kończy – w 2022 roku będę obchodził urodziny w sobotę. Nie chce mi się sprawdzać, jak daleko w przyszłość wybiegli producenci Samsunga, założyli jednak, że trochę czasu jeszcze mamy. Można im ufać mniej niż Majom?

Mamy teraz 10:56. Zostało jeszcze kilkanaście godzin niepewności. Z drugiej strony – w Nowej Zelandii za dwie godziny będzie już jutro. Co to dla nas oznacza? Że jeśli za dwie godziny Nowa Zelandia będzie istnieć, to i my przetrwamy? A nie powinno być czasem tak, że jak świat się skończy, to cały naraz, za jednym zamachem? Tak by było sprawiedliwie. A może nie jesteśmy bezpieczni, póki dzisiejszy dzień nie skończy się tam, gdzie Majowie ustawili ten swój feralny kalendarz? Kto to wie?

Gdyby świat się skończył, to w sumie sporo rzeczy by to uprościło. Nie było by problemów finansowych, nie musiał bym już więcej skrobać rano zamarzniętego samochodu, żadnych więcej stresów w związku z pracą, nawet świąteczne zakupy by mnie ominęły jak i reszta świątecznego zamieszania… Z drugiej strony była by w tym spora niesprawiedliwość. No bo sami spójrzcie: cały świat a przynajmniej jego większość mogła już zobaczyć pierwszą część Hobbita, a my nie. I gdyby mnie koniec świata pozbawił tej możliwości, byłbym niepocieszony.

Patrzę więc za okno, cały czas wszystko wygląda zupełnie normalnie. Albo jest tak, że nie widzę po prostu, że staje się już, jak pisał Miłosz, albo jednak nic się nie dzieje.

Coś mi mówi, że powinienem postawić na to drugie.