Zima, czyli kiedy wyłazi ze mnie maruda

Kiedy jest zima, jest zimno. Nie lubię, kiedy jest zimno, ergo: nie lubię, kiedy jest zima. Ten prosty sylogizm dowodzi po raz kolejny mocy logicznego myślenia, prostego i nie pozostawiającego wątpliwości. Ale co ważniejsze, pokazuje dobitnie, jaki jest mój stosunek do pory, która właśnie nam nastała. Pokazuje dobitnie, ale nie odsłania całej prawdy. Bo ja nie tylko zimna nie lubię zimą.

Nie lubię na przykład jeździć zimą samochodem. I to nie dlatego, że jest ślisko, że śnieg i lód pokrywają ulice. Słyszę często, że zima znów zaskoczyła drogowców. Prawdę mówiąc, kiedy padają te słowa, zaczyna mnie boleć głowa. Nie dlatego, że nagle uderza mnie jakaś wielka, bolesna Prawda. Dlatego, że banalność tego powtarzanego do znudzenia frazesu stała się – przez to ciągłe powtarzanie właśnie, mantrowanie wręcz – tak ciężkostrawna. I ta radość osoby wymawiającej „porzekadło” – jakby sama ten żart wymyśliła. No nie mogę!

Nie wiem, czy zima zaskakuje drogowców. Drogowcy mówią: nie odśnieżamy, kiedy pada śnieg. Na pozór głupota i absurd, ale kiedy się głębiej zastanowić… Odśnieżyłem ostatnio chodniczek, prowadzący od drzwi mojego domu do furtki. Zrobiłem to, gdy zmierzałem w stronę samochodu. Przez furtkę wyszedłem na ulicę, tam też co nieco zmiotłem i zabrałem się za usuwanie warstwy śniegu z auta. Kiedy skończyłem i zamierzałem wrócić do domu, chodniczek znów był przysypany śniegiem. Trudno, namachałem się miotłą na próżno, ale nic mnie to nie kosztowało, trochę ruchu pewnie nawet dobrze mi zrobiło. Drogowcy zaś, gdy wysyłają na drogi pługi, ponoszą konkretne koszta. Po co? Pług przejedzie a po kilkudziesięciu minutach nie widać efektu. Może to dobrze, że nie wyrzucają naszych pieniędzy w (pośniegowe) błoto? Odśnieżą, gdy przestanie padać, przynajmniej przez czas jakiś asfalt będzie się nam czernił pod kołami.

Nie lubię, kiedy jest zimno, nie lubię nudnych tekstów, które bawią tylko tych, którzy je wygłaszają, ale to jeszcze nic. Może konieczność odśnieżania daje mi pretekst, by zażyć trochę ruchu, ale mimo to nie lubię odśnieżania.

No i samochód. Nie lubię jeździć zimą, bo żeby to robić, trzeba najpierw doprowadzić do porządku i uruchomić samochód. Obmiatanie go ze śniegu, to jeszcze nie taki problem, ale drapanie szyb – no, po prostu nie znoszę. A to przecież dopiero początek, bo obmiatanie i drapanie, to przecież tylko czynności wstępne!

Nie dysponuję niestety nowym samochodem o wysokim standardzie. Ten fakt powoduje liczne zimowe komplikacje i z każdym porankiem przyprawia mnie o coraz większą zimową frustrację. Bo najpierw jest problem z wejściem do samochodu. Czasem pomaga odmrażacz do zamka, ale nie zawsze. I tak, z włożeniem kluczyka w otwór przy klamce mam czasami problem, nie mówiąc już o jego przekręceniu. Ostatnio zamek w drzwiach od strony kierowcy ostatecznie skapitulował i… złamał się w środku, w związku z czym wyciągnąłem go razem z tkwiącym w nim kluczykiem. Od tej pory wsiadam do auta od strony pasażera. Czekam, aż mój mechanik sprowadzi odpowiedni zamek i dokona naprawy.

Bywało tak, że wszystkie drzwi miałem zamarznięte. Samochód mógł posłużyć jako eksponat. Nie można było dostać się do środka. Ale trudności z wejściem do auta, to przecież nie jedyny problem. To, że się siedzi na fotelu nie oznacza, że można zacząć świętować sukces. Bo samochód trzeba jeszcze odpalić. Z tym też bywają problemy. Przekręcam kluczyk, słyszę dyszenie, stękanie i nic. Może to trwać dowolnie długo.

Kiedy więc już ruszę, jestem wniebowzięty. Śnieg pod kołami mi nie przeszkadza, nie klnę na drogowców, cieszę się tym, że w ogóle jadę. Chyba, że jadę z żoną, która na każdym zakręcie i przy każdym hamowaniu krzyczy, żebym uważał. Jakbym nie wiedział, że trzeba uważać. Kolejny zimowy koszmar… Choć nie, to jest akurat zmartwienie całoroczne…

Zimowe kłopoty z samochodem, to jednak nie wszystko. W sumie częściej chodzę pieszo, niż jeżdżę. Ale z chodzeniem też są problemy. Wynikają one na przykład stąd, że u nas śnieg pada często tylko po to, żeby zaraz stopnieć. Temperatura dodatnia, a tu sypie z nieba. Po co? Chyba tylko po to, żeby nas, mnie, utopić w brunatnej breji, która oblepia buty i zostawia na nich solny nalot.

Albo ubieranie się. Nie dość, że dłużej trwa, to jeszcze efekt jest taki, że w tych wszystkich swetrach, grubych kurtkach, rękawiczkach, czapkach i wszystkich innych warstwach, człowiek czuje się jak zawodnik sumo wciśnięty w skafander kosmonauty.

Do tego jeszcze wcześnie robi się ciemno, za to jasno robi się późno, ja zaś lubię, kiedy świeci słońce.

No nie lubię zimy. Z każdym rokiem coraz bardziej.

A może ja się po prostu starzeję?