Coaching i służbowa wigilia

Coaching jest ostatnio dość modnym słowem. Nic dziwnego, żyjemy przecież w czasach, kiedy liczy się szybkość i kiedy rezultaty własnych działań chcemy widzieć natychmiast. Coaching za zaś z zasady ma przyspieszać nasz rozwój, i powodować, że szybciej będziemy osiągać cele. Być więc dziś couchem, to musi być niezłe zajęcie. Tym bardziej, że jak mówi pewien popularny słownik, coach nie musi mieć doświadczenia ani specjalistycznej wiedzy w dziedzinie, która jest przedmiotem coachingu. Znam w sumie kilku takich samozwańczych coachów, co to nie muszą się wcale na czymś znać, by zasypać nas mądrymi radami na temat tego czegoś (oraz wszystkiego innego, gdy się tylko nawinie okazja).

Ale ja w sumie nie o samym coachingu chciałem mówić. Chciałem poruszyć temat świąteczny, a właściwie około świąteczny.

Jest taki fenomen, który się zwie „firmową wigilią”, „spotkaniem opłatkowym” czy jeszcze inaczej. Chodzi w każdym razie o ten moment w roku, kiedy trzeba zostać w pracy po godzinach, albo pofatygować się do niej kolejny raz tego samego dnia i wraz z szefem i współpracownikami współtworzyć świąteczną atmosferę. Dla mnie to dramatyczna chwila. Rok temu i dwa lata temu chyba również, udało mi się jakoś wywinąć. Małe dzieci były dobrą wymówką, by nie musieć stroić się wieczorem i nie jechać do wynajętego lokalu na barszcz i pierogi. W tym roku mi się nie udało. Wigilia została przesunięta z godzin wieczornych na wczesno popołudniowe, co gorsza zaczynała się w czasie, kiedy powinienem być w pracy a po trzecie – odbywała się na miejscu, to znaczy w miejscu pracy, co ostatecznie uniemożliwiło mi ewakuację. Musiałem zostać.

Z natury jestem osobą, która się raczej przesadnie nie integruje, więc szkolna wigilia na sali gimnastycznej to dla mnie ciężkie przeżycie. Ze współpracownikami rozmawiam głównie na tematy, na które muszę, czyli zawodowe. Gdy więc przychodzi mi usiąść z nimi przy stole, w luźnej atmosferze, nie bardzo wiem, co mam ze sobą zrobić i jak się zachować, żeby nie wyjść na totalnego mruka. Dziś musiałem sobie jakoś poradzić. Tak się złożyło – i tu wracamy do początkowego wątku – że trafiłem ostatnio na artykuł, w którym prawdziwy coach udziela rad na temat, jak się w podobnych sytuacjach odnaleźć.

Coach, czyli osoba, która nie koniecznie się zna, ale udziela rad mówi: Dobry rozmówca to ten, który mało mówi i zadaje dobre pytania. Skoro tak radzi specjalista, postanowiłem spróbować. Pominąłem propozycje z artykułu (Jaką kuchnię lubisz?, Co myślisz o tej muzyce? – wydały mi się jakoś nie za bardzo pasować do okoliczności, że o Co myślisz o tym miejscu? już nie wspomnę) i uderzyłem w proste: Co tam u was?, Jak syn sobie radzi w nowej szkole? i tak dalej. Wbrew zapewnieniom coacha, rozmowa nie rozwinęła się za bardzo. Choć może to i dobrze, bo zgodnie z tym, o czym czytałem, imprezowe rozmowy mają być krótkie – kilku-, kilkunastominutowe. Powiedzmy, że zagospodarowałem kilka minut, ale było raczej drętwo. A co gorsza, nie nadszedł jeszcze czas dzielenia się opłatkiem!

O tej tradycyjnej okoliczności coach nie pisnął słowem. Szkoda, bo może bym coś dla siebie z jego rad wyciągnął. Dzielenie się opłatkiem, to dla mnie mordęga, w każdych okolicznościach, a w takich, w jakich byłem dziś – podwójna, potrójna albo i pomnożona po dziesięciokroć. Zawsze mam dylemat: uderzyć w banał, życzyć wesołych świąt, zdrowia i spokoju, czy silić się na oryginalność i indywidualne podejście? Dylemat to tym większy, że kiedy wybieram drugą opcję, zwykle mi nie wychodzi. Nie jestem dobry w te klocki. Zwykle więc snuję się po sali z opłatkiem w ręku, unikam kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, za to udaję, że właśnie zauważyłem kogoś w innej części pomieszczenia i właśnie, z entuzjazmem, staram się do niego dotrzeć. W jakimś stopniu to działa.

Kiedy już przetrzymałem opłatek, zadałem odpowiednie pytania najbliższym sąsiadom i – utrzymując kontakt wzrokowy oraz markując aktywne słuchanie – wysłuchałem odpowiedzi, mogłem się skupić na jedzeniu. To mi dało chwilę oddechu. Jednocześnie zacząłem zerkać w stronę drzwi i czekać na odpowiedni moment, żeby się ulotnić.

Kiedy salę opuścili zaproszeni goście, w postaci księdza proboszcza (a jakże!) i jego świty, chyłkiem wymknąłem się i ja.

Teraz sobie myślę, że zupełnie nieźle mi dziś poszło. Co więcej, poradził bym sobie nawet, gdybym nie przeczytał wcześniej instruktażu udzielonego przez specjalistę od coachingu. Może więc w sumie mam talent? Może sam mógłbym zacząć udzielać rad, w końcu to nic trudnego: zadaj pytanie, słuchaj, mów wyraźnie i z energią, patrz i uśmiechaj się…