Rower, czyli co mam wspólnego z Keithem Richardsem

Życie – prawie pięćset siedemdziesiąt stron, całkiem spory format, stosunkowo niewiele zdjęć, więc sporo, sporo tekstu. Sztywna okładka, książka, którą dobrze trzyma się w dłoniach. A przede wszystkim autobiografia Keitha Richardsa, bo o niej mowa, wciąga od pierwszych stron. Tyle mogę powiedzieć w tej chwili, bo właściwie niewiele ponad tych pierwszych kilka przeczytałem. Mam nadzieję, że dalej będzie równie pasjonująco.

Nie chcę właściwie pisać o książce, bo co tu pisać o takiej, którą się póki co ocenia głównie „po okładce”? W związku z podjętą lekturą naszła mnie jednak refleksja: dobrze byłoby móc napisać kiedyś fascynującą książkę o własnym życiu. Pojawiło się też pytanie: jak to zrobić? Od czego będzie zależało, czy kiedyś będzie o czym pisać? Ode mnie, czy od okoliczności? Od tego, co sam zrobię, czy od tego, co mi się przydarzy?

Pierwszy rozdział Życia burzy trochę chronologię opowieści, bo opowiada o przygodzie Keitcha i Ronniego Wooda, którą panowie przeżyli podczas trasy koncertowej w Stanach, w 1975 roku. Aresztowanie małej dziurze na amerykańskiej prowincji, utarczki z buraczanymi policjantami, gorączkowe pozbywanie się zabronionych substancji, którymi wypełniony był samochód muzyków. Oraz ich bagaż. I ubrania. I czapki. Szybki proces zakończony wywinięciem się wymiarowi sprawiedliwości, wcale nie takiemu zresztą sprawiedliwemu.

Doris powiedział, że bomba podskakiwała na chodniku i zabiła wszystkich po obu stronach naszego domu. W moim łóżeczku wylądowało parę cegieł. Stanowiło to dowód na to, że Hitler był na moim tropie – to już opowieść Keitha o czasach wczesnego dzieciństwa. Było nie było – wybuchowa, choć takiej wybuchowości trudno raczej zazdrościć. Tak czy inaczej, gitarzysta Stonesów ma o czym pisać. Kupili tandem – opowiada Richards o swoich rodzicach – i jeździli do Essex pod namiot ze znajomymi. Kiedy wiec pojawiłem się na świecie, gdy tylko byłem wystarczająco duży, zabierali mnie ze sobą na bagażniku tandemu (…). Oczami wyobraźni widzę ich, jak pedałują podczas nalotu, prą przed siebie. Bert z przodu, mama za nim, a ja z tyłu w siodełku dla dziecka, bezdusznie wystawiony na działanie promieni słonecznych (...). Takie było całe moje życie: zawsze w drodze. Jeśli po latach, o rowerowej wycieczce przeżytej w dzieciństwie można napisać, jako o przepowiedni przyszłego szalonego życia, to znaczy, że się faktycznie żyło ciekawie.

Ja, jako dzieciak jeździłem rowerem z tatą. To znaczy tata pedałował na czerwonym składaku Wigry 3, a ja siedziałem w wiklinowym siedzeniu – takim foteliku z podpórka na nogi -  przymocowanym do kierownicy. Kiedyś zaliczyliśmy wypadek. Na piaszczystej drodze wjechaliśmy w jakieś wyjątkowo piaszczyste miejsce, przednie koło ugrzęzło, rower się przewrócił a ja wypadłem. Pamiętam widok wielkiego kamienia, który zobaczyłem, gdy otworzyłem oczy. Mało brakowało w trafiłbym w niego moim czteroletnim łebkiem. Innym razem, ze trzy pewnie lata wcześniej, wypadłem z wózka. Na chodnik. Istnieje rodzinna teoria, ze coś mi się wtedy przestawiło od uderzenia. Teraz – być może dlatego – Tytus, dwuletni, było nie było, ale przenikliwy berbeć, mówi mi: ty jesteś jakiś dziwny. Być może, synku. Babcia mogła bardziej uważać wożąc mnie w wózku.

Za czterdzieści lat będę w wieku, w którym teraz jest Keitch Richards. Keitch Richards będzie miał wtedy sto dziewięć lat, a biorąc pod uwagę jego żywotność i stan zakonserwowania, może się jeszcze całkiem niezgorzej trzymać. Za czterdzieści lat Tytus będzie miał czterdzieści dwa lata. Ciekawe, czy będzie jakiś dziwny po tatusiu. Ciekawe, czy on i jego brat będą mogli opowiadać o swoim życiu fascynujące historie. Ciekawe, czy ja będę mógł takie opowiadać o swoim.

Leciałem w stronę wielkiego kamienia – tak mógłbym kiedyś zacząć – i cud, że jednak w niego nie trafiłem. Byłem tym faktem zdumiony pewnie tak samo bardzo, jak mój tata tym, że mógł przewrócić się, jadąc na rowerze i wysypać mnie z koszyka. Takie było całe moje życie: ciągłe zdziwienie, że z jakiegoś powodu mam tyle szczęścia…