Klasyczna logika i BHB, czyli jak kombinuje czterolatek

Gucio, chcesz obiad? – pytam. Lepiej się upewnić, bo po przedszkolnym podwieczorku Chłopaki nie zawsze mają ochotę na jedzenie w domu. Gucio nie odpowiada, pytam więc ponownie: Będziesz jadł obiad? Znowu nic. Gutek! – zaczynam się niecierpliwić – nakładać ci, czy nie? Nie wiem – pada w końcu odpowiedź. Czy ja chcę obiad? – słyszę mruczenie pod nosem. Myśl, mózgu, myśl!

Myśl, mózgu – a mózg myśli. Zdumiewające, jakie operacje potrafi wykonać mózg małego dziecka.

Kiedy latem wybraliśmy się nad morze, Chłopacy byli niepocieszeni faktem, że na autostradzie co chwila ktoś nas wyprzedzał. Czemu jedziemy tak wolno? – pytali. Powody były dwa, oficjalny i faktyczny. Faktyczny był taki, że żona nie pozwalała mi depnąć tak, jakbym chciał (Zwolnij… nie tak szybko… Uważaj!!). Oficjalny… Bo mamy stary samochód, nie możemy nim jechać szybciej – tłumaczyła Chłopakom mama.

Zmieniliśmy właśnie auto. Nowe nie jest co prawda wiele młodsze od starego, ale dla Chłopaków to mimo wszystko „nowy samochód”. Na wieść o nabytku Tytus zareagował błyskawicznie: To jak teraz będzie lato i będziemy jechać nad morze tą drogą, gdzie można szybko jeździć, to my będziemy wszystkich wyprzedzać! Proszę, jakie piękne rozumowanie, wniosek bezbłędnie wyciągnięty z dostępnych przesłanek: skoro do tej pory jeździliśmy wolno (nawet na tej drodze, gdzie można szybko jeździć, czyli na autostradzie), bo mieliśmy stary samochód, to teraz, skoro mamy nowy, będziemy mogli jeździć szybko! Proste i logiczne.

Mama się oczywiście z Tytusem nie zgodziła, ale przecież nie od dziś wiadomo, że kobiety kierują się logiką nieco odmienną, nieklasyczną, z zasady wielowartościową. Jednym słowem – wyższa szkoła jazdy.

Tytus upiera się ostatnio, że ma już cztery lata. Czwarte urodziny będzie obchodził dopiero w grudniu ale nie możemy mu wytłumaczyć, że do tego czasu jest oficjalnie trzylatkiem. Ma cztery lata i koniec. Nie mogłem dociec, skąd wziął się ten pomysł, na szczęście Tytus wyłożył mi swoją teorię. Bo ja zimą kończę cztery latka. To jak wtedy skończę to będę miał już pięć. To teraz mam cztery. Nie wiedziałem, jak z tym dyskutować, nie chciałem zresztą nawet. Precyzja wyciągania wniosków na tyle mnie oczarowała, że nie miałem serca psuć efektu. Bo czy nie ma racji w tym, że kiedy jakiś okres się kończy, to odchodzi, już go nie ma. Skoro więc Tytus skończy  (mieć, czyli nie będzie miał – tak to rozumie) cztery lata, to będzie miał pięć. A jeśli skończy dopiero wraz z dniem kolejnych urodzin, to teraz okres liczenia sobie lat czterech musi trwać. Logiczne!

Logika Tytusa ma też zastosowanie w praktyce. Tyci wraz z kolegami z przedszkola opracowali coś, co nazwałem BHB – Bezpieczeństwo i Higiena Brojenia. Jakiś czas temu z grupy Tytusa zniknął niejaki Wojtek. Został karnie (tak!) zawieszony. Jako że Tytus należy do dzieci, które energia rozpiera, czasem słyszymy od pań… uwagi dotyczące jego zachowania. Po kolejnej skardze powiedzieliśmy Tytusowi, że jeśli dalej będzie broił, to pani dyrektor wyrzuci go z przedszkola, tak jak Wojtka. Tak, wiem – Tytus na to – ale jak  pani dyrektor widzi, to my nie broimy. BHB. Razu pewnego skarga pani dotyczyła tego, że Tytus razem z dwoma czy trzema kolegami wymyślił zabawę w przepychanie. Chłopacy rozpędzali się i popychali nawzajem. Ubaw po pachy. Starałem się tłumaczyć, że to niebezpieczne, że można zrobić krzywdę sobie albo komuś. A gdybyście się tak popchnęli na schodach i ktoś by spadł? – zapytałem. Ale my się na schodach nie popychamy. BHB.

Gucio też potrafi nas zaskoczyć, kiedy poważnie stwierdza: z tego wynika… a następnie wykazuje, że nie do końca mamy rację w tym, o czym akurat mówimy.

Szkoda tylko, że ta żelazna logika działa w jedną stronę. Bo kiedy próbujemy wyegzekwować coś od Chłopaków, wytłumaczyć, że powinni coś zrobić albo wręcz przeciwnie, odpuścić sobie jakiś pomysł, nasze przejrzyste argumenty  nader często trafiają w próżnię.