Plan na życie

Grunt, to dobry plan – mawiał Egon Olsen, po czym realizował plan, z którego zwykle nic nie wychodziło. Praktycznie więc Egon zawodził, teoretycznie jednak mógł mieć sporo racji.

Plan jest ważny. Weźmy pierwszy z brzegu przykład: Wystarczył dobry plan opracowany przez grupę ludzi, sprawnie wprowadzony w życie. Dziś ta grupa ludzi może sobie pozwolić na to, by żyć sobie spokojnie, nie przepracowywać się, jedyne, co jej członkowie musza robić, to sprawiać pozory, że coś robią. Jednocześnie prawie czterdzieści milionów ludzi finansuje im kolacje w drogich restauracjach, kreacje warte grube tysiące, zrzuca się na alkohol i fajki (zwane winem i cygarami), nawet stawia drinki w dyskotekach i daje kieszonkowe, które można na przykład spożytkować podziwiając występy tancerek go-go. Wystarczył dobry plan, wystarczyło jego realizację odpowiednio określić, na przykład rządzeniem państwem.

To oczywiście tylko przykład, przykład pierwszy z brzegu. Dowodzi on jednak, że dobry plan jest istotny. Jest taka sytuacja, która według niektórych wymaga szczególnie dobrze opracowanego planu. Jest to sytuacja złożona i rozciągnięta w czasie a nazywa się życie. Są tacy, którzy plan na życie opracowują drobiazgowo i pieczołowicie. Musi to być plan wieloaspektowy, bo życie ze swej natury jest dość złożone. Są tacy, którzy posiadają ogólny plan na życie, wyznaczony przez kilka prostych zasad i dopuszczający modyfikacje w trakcie realizacji, plan rzec można, elastyczny. Inni żyją zgodnie z zasadą carpe diem – nie mają planu i starają się cieszyć tym, co im życie niespodziewanie przynosi. Życie ma akurat to do siebie, że lubi zaskakiwać, może więc liczenie się z przynoszonymi przez nie niespodziankami jest mądrą strategią. Jak pisał filozof Odo Marquardt, nasze życie jest w większej mierze dziełem przypadków, niż naszym własnym dziełem. Coś w tym jest.

Lubimy jednak, mimo wszystko, planować. A nawet, jeśli nie układamy precyzyjnych planów, to jakoś sobie wyobrażamy własną przyszłość. I to od najmłodszych lat. Prowadziliśmy niedawno rozmowę z synkiem, starszym. Co chciałby w życiu robić? Zaciekawiło nas, jaki ma w tej materii pomysły, drążyliśmy więc temat. Nic – padła pierwsza odpowiedź. Nie usatysfakcjonowała nas, drążyliśmy więc temat. Ja to nic? Nic, zupełnie? Jak będziesz taki duży jak tata, to nie będziesz pracował, nic nie będziesz robił? W końcu uzyskaliśmy odpowiedź. Odpowiedź będącą zarysem planu na życie. Będę siedział w domu i rysował – poinformował nas Gucio. Ciekawe, pomyślałem. Niby nic, ale może to i niegłupia koncepcja. Taki dajmy na to Raczkowski – siedzi w domu i rysuje. I żyje, a nawet żyje z tego rysowania. Gdy mu zbraknie środków na realizację ważnych potrzeb – pisze książkę. I już ma na dziwki i narkotyki, może nawet na nowe ołówki, kto wie. Czyli można. To jest plan!

Gucio układając swój plan, postanowił widać zrealizować zasadę, którą sformułował bohater polskiej komedii zatytułowanej Chłopaki nie płaczą, niejaki Laska. Mówi on tak: W ogóle bracie, jeśli nie masz na utrzymaniu rodziny, nie grozi ci głód, nie jesteś Tutsi ani Hutu i te sprawy, to wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie: co lubię w życiu robić. A później zacznij to robić. Mam cichą nadzieję, że można w życiu robić to, co się lubi, nawet jeśli ma się na utrzymaniu rodzinę i te sprawy.

Tak czy inaczej Guć ma plan dość odważny, ale nie najbardziej brawurowy z możliwych. Prawdziwą brawurą popisał się jakiś czas temu Tytus, czyli nasza młodsza pociecha. Co on będzie robił, jak już dorośnie? Będę się bawił! Nic dodać, nic ująć.