Refleksje po ósmym marca, czyli czy jestem za równouprawnieniem

Minął ósmy marca, Dzień Kobiet. W związku ze świętem, media poruszały szereg ważnych i mniej ważnych tematów związanych ze sprawami dotyczącymi pań. Mogliśmy dowiedzieć się, jakich panów najbardziej lubią panie, mieliśmy okazję poznać bliżej żony polityków, córki polityków, bratanice polityków. Mogliśmy poczytać o tym, co panie myślą na różne tematy i tak dalej. Pojawił się też temat, którego zabraknąć nie mogło: równouprawnienie.

Zanim zacznie się roztrząsać wszystkie niuanse związane z tym tematem, warto zastanowić się nad ważną kwestią, mianowicie nad pytaniem, czym miało by być równouprawnienie? Bo żeby było równo, to należałoby równać, że się tak wyrażę, z dwóch stron. Z jednej – dać to, czego brakuje, z drugiej – ująć tego, co w nadmiarze. A o jakim nadmiarze możemy mówić w kontekście nierównouprawnienia kobiet? Może należałoby tu poruszyć temat przywilejów?

Zróbmy szybki przegląd, a idąc za radą Alfreda Hitchcocka i zacznijmy ekstremalnie: wyobraźmy sobie tonący statek. Wiadomo, że z takiego statku ostatni schodzi kapitan. Dlaczego? Można to wytłumaczyć: bo jest odpowiedzialny za statek i za pasażerów i w związku z tym nie bardzo mu wypada uciekać zamiast czuwać nad ewakuacją. To tyle w kwestii kapitana, czyli tego na końcu. A kto schodzi pierwszy? Kobiety. Później dzieci. Dlaczego? Chyba z racji braku równouprawnienia.

A kogo w pierwszej kolejności wypuszczają porywacze, jeśli im się przydarzy wziąć grupę zakładników? Kobiety. Znowu nie ma mowy o równości.

Albo inna sytuacja: Przyjmijmy, że spotykają się głowy trzech państw, z czego jedna z nich jest kobietą. Załóżmy, że część spotkania odbywa się na powietrzu i że akurat nie dopisała pogoda i pada. Załóżmy ponad to, że na naszą trójkę polityków przypada jeden parasol i że od biedy zmieszczą się pod nim dwie osoby, ale trzecia już nie bardzo. Teraz zagadka: Kto zmoknie? Odpowiedź jest chyba oczywista, o czym przekonał się ostatnio pan Sarkozy.

Zatrzymajmy się jeszcze przy głowach państwa. Jeśli prezydentem jest mężczyzna, to jego żona jest Pierwszą Damą. Jeśli prezydentem byłaby kobieta, to kim byłby jej mąż? Obawiam się, że po prostu mężem.

Kobiety przepuszczamy w drzwiach te najpierw otwarłszy i ustępujemy im siedzące miejsca, jeśli mamy takich miejsc niedobór.

Jeśli kobieta zostanie zdradzona, to jest ofiarą. Jest oszukana i wykorzystana. Jeśli sama zdradza, to zdradzony facet jest frajerem i rogaczem.

Kobieta może ubrać się na czarno, na niebiesko i na różowo i nie ma w związku z tym żadnego problemu. Jeśli mężczyzna wystroi się w różowe szmatki, jak nic znajdzie się ktoś, kto mu zarzuci homoseksualizm (i użyje przy tym pewnie bardziej potocznego słowa). Dlaczego? Może on po prostu lubi różowy kolor?

Jeśli kobieta wykonuje zawód, uznawany powszechnie za męski, wszyscy ją podziwiają. A gdyby facet zajął się czymś, co zwykle robią kobiety? Właśnie: znowu albo frajer, albo… homoseksualista.

Jeśli grupa mężczyzn jest z czegoś niezadowolona i chce to powszechnie obwieścić, robi manifestację. Grupa kobiet w podobnej sytuacji robi manifę. Tu już miarka się przebiera. Nie dość, że kobiety mogą mieć tę manifestację, to jeszcze tę manifę. A jak na manifę pójdzie facet, to znowu znajdzie się ktoś, kto o nim powie wszyscy wiemy co.

Kiedy się Adaś Miauczyński zirytował i mówiąc, że jest za całkowitym równouprawnieniem kobiet, nie pomógł namolnej współpasażerze w pociągu wpakować torby na półeczkę, to w powietrzu zawisło jedno słowo: cham. I chociaż nikt go głośno nie wypowiedział, wszyscy pomyśleli. Głowę daję.

Każdy wie, jakim dniem jest ósmy marca. A kiedy jest dzień mężczyzn? Czy w ogóle jest?

Gdyby się jeszcze zastanowić, pewnie znalazłyby się i inne przykłady braku równouprawnienia. I można postawić pytanie: uprawniać równo, czy nie?

Ja tam, prawdę mówiąc, za całkowitym równouprawnieniem kobiet nie jestem. Gdybym był, pewnie musiałbym, chcąc być konsekwentnym, przestać przynosić żonie kwiaty, szczególnie bez specjalnej okazji. Bo ja jak żyję kwiatka nie dostałem.